Σώπα! Mη μιλάς! - Αζίζ Νεσίν

"Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή κόψ' τη φωνή σου, σώπασε επιτέλους!
Κι αν ο λόγος είναι αργυρός η σιωπή ειναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε: "Σώπα". Στο σχολείο μου κρύψαν την αλήθεια τη μισή, μου λέγανε: "Εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!". Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:"Κοίτα μην πείς τίποτα, σσσσ.... Σώπα!" Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε. Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια. Ο λόγος του μεγάλου, η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο:"Τι σε νοιάζει εσένα;" μου λέγανε, "θα βρείς το μπελά σου, σώπα". Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι: "Μη χώνεις τη μύτη σου παντού, κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα".

Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά, η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική και ήξερε να σωπαίνει. Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε: "Σώπα". Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε:"Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα!
"Μπορεί να μην είχαμε με δ' αύτους γνωριμίες ζηλευτές, με τους γείτονες, μας ένωνε όμως, το "σώπα".

"Σώπα" ο ενας, "σώπα" ο άλλος, "σώπα" οι επάνω, "σώπα" οι κάτω, "σώπα" όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο. "Σώπα" οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι. Κατάπιαμε τη γλώσα μας. Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε. Φτιάξαμε το σύλλογο του "σώπα" και μαζευτήκαμε πολλοί μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη , αλλά μουγκή! Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα, τα πάντα κι όλα πολύ. Εύκολα, μόνο με το "σώπα".

Μεγάλη τέχνη αυτό το "σώπα". Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσα σου και κάν' την να σωπάσει. Κόψ'την σύρριζα. Πέτα την στα σκυλιά. Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά. Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες. Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απο το βραχνά να μιλάς, χωρίς να μιλάς να λες "έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς".

Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς. "Και δεν θα μιλάς,θα γίνεις φαφλατάς , θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς. Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ' την αμέσως. Δεν έχεις περιθώρια. Γίνε μουγκός. Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις. Κόψε τη γλώσσα σου. Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου.

Ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου, γιατί νομίζω πως θα'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο, με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λεει: ΜΙΛΑ....! "



....διάβασα και το δικό μου λαρύγγι δεν άντεξε κι άρχισα επιτέλους να ουρλιάζω μπροστά από την τηλεόραση, στο τηλέφωνο, στον περιπτερά, στις τροπαιοφόρες φυλλάδες του, έξω στους δρόμους, στο μετρό, όταν παρκάρω, στο φανάρι, όρθια στον καναπέ, στο μπαλκόνι, στο κρεβάτι, στο πάτωμα, στα άνευ ουσίας λογύδρια, στον θύτη, στο θύμα του, όταν αγοράζω, όταν αγοράζομαι, στον γείτονα, στον νοικάρη, στον άγνωστο, στον περαστικό, στους πάνω, στους κάτω, στους δίπλα, στους απέναντι, στους μέσα, στους δήθεν και σε όλες τις αναμάρτητες σαρκοβόρες καρικατούρες που περιτριγυρίζουν εμένα, την λογική και τα όριά μου, έτοιμες ανά πάσα στιγμή να τα κατασπαράξουν.