«Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά»

«Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά» Οδυσσέας Ελύτης.

Περπατάς στην πόλη και αντικρίζεις το γκρίζο μπετόν και την ακαταστασία. Σηκώνεις τα μάτια να δεις ουρανό και η ψυχή σου μπουκώνει από το δάσος των σκουριασμένων κεραιών στις ταράτσες και των τηλεοπτικών πιάτων στα μπαλκόνια.
Κυκλοφορείς στο πεζοδρόμιο και ξαφνικά βρίσκεσαι εγκλωβισμένος σε αδιέξοδο από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Γυρίζεις προς τα πίσω και περνάς σκουντώντας τον μετακινημένο βρώμικο κάδο αφού κρατήσεις την αναπνοή σου (την μπόχα θα την φας έτσι κι’ αλλιώς) γιατί κάποιος έπρεπε να παρκάρει. Στρίβεις στη γωνία του στενού πεζοδρομίου σκοντάφτεις και χτυπάς το γόνατό σου στο κουτί του Αερίου. Αέριο για την προστασία του περιβάλλοντος αλλά στο περιβάλλον δεν περιλαμβάνονται τα πεζοδρόμια. Μετανιώνεις την ώρα και τη στιγμή που βγήκες βόλτα και αγανακτισμένος γυρίζεις πίσω.. Τα παράθυρα ερμητικά κλειστά γιατί είναι καλοκαίρι και απέξω η μπόχα των άπλυτων κάδων ζέχνει.
Βάζεις σε λειτουργία το aircontision. Ξανακαρφώνεσαι στην tv. Στο ένα κανάλι χτυπιέται και κλαίει η κακομοίρα που ζητάει πίσω τον Αλβανό της. Αλλάζεις αμέσως. Ψάχνεις κάτι πιο σοβαρό. Ειδήσεις, και ξαφνικά πέφτεις στα κατά Ευάγγελο Γιαννόπουλο πολιτιστικά κέντρα. Ψωμιάδης by night live! Την κλείνεις βρίζοντας και ανοίγεις ένα βιβλίο.
Ελύτης και κολλάς στον στίχο.
«Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά»...
Το νόημα της ζωής σε εφτά λέξεις! Η ποίηση γενικά δεν ερμηνεύεται, απλώς εμπνέει. Και δίνει τροφή για στοχασμό. Μας βοηθάει να βρούμε την αλήθεια που όλοι κρύβουμε μέσα μας. Αυτό που θέλουμε να κάνουμε, αλλά «κάποιοι» μας το αρνούνται.
Όμως ο μικρόκοσμος τον οποίον χτίσαμε και μέσα του ζούμε τις μεγάλες μας στιγμές γεννάει ξαφνικά μεγάλη φθορά! Ορισμένοι τη λένε ρουτίνα, άλλοι τη λένε «δίχτυ».
Σχεδόν όλοι όμως δεν καταλαβαίνουν πότε ήρθε. Γιατί η φθορά έχει ένα ατού: είναι ταχύτατη όσο έρχεται αλλά αόρατη μέχρι να εμφανιστεί. Κανείς δεν μπορεί να προσδιορίσει πόσο γρήγορα μας πλησιάζει. Και κανείς δεν μπορεί να μαντέψει πόσο κοντά μας είναι….
Ώσπου ένα πρωί βλέπουμε στον καθρέφτη το βλέμμα μας πιο θολό. Βλέπουμε έναν άνθρωπο που νοιάζεται πιο πολύ για τα χρήματα απ’ ό,τι για την ανθρώπινη επικοινωνία. Ή βλέπουμε ένα ον που όλοι του φταίνε. Που για όλα έχει μια δικαιολογία απενοχοποίησης.

Αυτά όμως είναι τα συμπτώματα της φθοράς! Η παθογένεση είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα...

Ήταν εκείνη τη μέρα που σε καταπίεσε για πρώτη φορά μια κατάσταση, αλλά ανέβαλες τη λύση γι’ αργότερα. Τότε που δεν αποσαφήνισες πώς νιώθεις για κάποιον, αλλά μέσα από υπονοούμενα έπεισες τον εαυτό σου ότι σου είναι απαραίτητος. Η φθορά είχε ξεκινήσει, όταν άφησες άλλους ν’ αποφασίσουν για σένα και πείστηκες ότι θέλουν το καλό σου!

Τώρα βλέπεις απλώς τα απόνερα από ένα καράβι-φάντασμα. Που δεν το έβλεπες και δεν το άκουγες να σφυρίζει δίπλα σου. Και λες ότι είναι πια αργά να δραπετεύσεις από τη φθορά. «Τα γεγονότα που έγιναν ορίζουν με τόσο αυτονόητη σαφήνεια αυτά που θα έρθουν...»

Τότε ακριβώς έρχεται ο ποιητής και μας προτρέπει, σχεδόν μας διατάζει, να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να δραπετεύσουμε. «Γίνεται» μας λέει, «αλλά δε θέλει μικρά βήματα. Θέλει άλματα!»

Και μάλιστα άλματα πιο γρήγορα από κάτι τόσο αστραπιαίο όσο η φθορά!

Ναι, γίνεται να αποφύγουμε τη φθορά. Αλλά πρέπει να δούμε εγκαίρως τη φθορά που έρχεται κι όχι αυτήν που ζούμε! Και να πάρουμε την απόφαση να κάνουμε θυσίες. Όχι συμβιβασμούς με το «πεπρωμένο».
Να κάνουμε τομές, ρήξεις. Να είμαστε έτοιμοι να αφήσουμε τη βολή μας και τη σημερινή φαινομενική ψυχική μας ηρεμία, για ν’ αποφύγουμε καταστάσεις που στο μέλλον θα μας είναι εξαιρετικά δυσάρεστες. Να δούμε ευκαιρίες και όχι αδιέξοδα. Να ρίξουμε το βλέμμα μας σε ανοιχτούς ορίζοντες και όχι σε τοίχους...
Δύσκολα αποφεύγει να πλατειάσει όποιος εμπνέεται από έναν στίχο του Οδυσσέα Ελύτη. Γιατί με εφτά λέξεις μπορεί να σε κάνει να σκέφτεσαι για όλη σου τη ζωή!
…… Τηλεφωνώ σε 4-5 φίλους. Βγαίνω έξω …Βρισκόμαστε, τα λέμε….Αποφασίζουμε και ξαναενεργοποιούμαστε. Αρχίζουμε και <βλέπουμε> πράσινα πεζοδρόμια …, πράσινες ταράτσες, ανοιχτούς, καθαρούς και φωτεινούς δρόμους, όμορφη πόλη και χαμογελαστούς ανθρώπους. Όχι! Η ζωή μου, η ζωή μας είναι και δική μας υπόθεση. Είναι Υπόθεση όλων μας….
Από τον My True